behtarin

باز دلم هوایی شد

،رقص زد و سمائی شد

مست شد از جام شراب

در پی عشق خدایی شد

گفت به الهام که منم

فارق ز فرق و بدنم

گر چه جهان  نشنودم

جهان همه چون سخنم

صوفی شوی صافی شوم

در ره عشق جامی شوم

بلکه بنوشی  قطره ای

تا من تو را حامی شوم

گفتم به راه عشق خطر

سخت است به آن کنم گذر

جفت پای من در خاک دل

چون من کنم از این حذر

گفتا که عشق چون شاخه ایست

ریشه به خاک چون خانه ایست

لیکن سویش همه بر آسمان

تا مر بیند ز من نشان

در عشق چو من پیدا شوم

هم خانه شیدا شوم

وانگه به دل شرر زنم

بهر صدف گهر زنم

گفتم بریز جام شراب

خستم ز این خاک و تراب

وقت است رضا فنا شود

از خاک و گل جدا شود

تا مر بگیرد دست تو

بر راه تو گدا شود