behtarin

زمین میچرخد...بسان باد صبا در گرد خویش..همه چیز جاریست و در تحرک..بی وقفه است گردش منظومه..گاه در خلوت خود اندیشیده ای که چگونه در این سمفونی زیبای رقص و گردش ، تو در سکون خاک چه آرامشی داری...چه لحظه های گذرایی از تو میگذرد و تو تنها همچنان جا مانده ای در خاطری دور..زمین میچرخد ..نمیدانم در چرخش دیگرش ..چشمان خاکی من برکت این زمین وسیع را نظاره خواهد بود یا نه...لحظه ها چون پیچش باد در عبور است و من در تمنای لحظه ای دور که نمیدانم..میرسم تا آن یا گم میشوم در رقص....اکنون...در دستان توست...با تمام آنچه آگاهیت به ارمغان آورده در دیدگاه تو به لحظه ها..آنچه هستی..انچه داری..حاصل لحظه های تلاش توست..تنها برکت ذرات هوایی که پیرامونت به رقصند کافیست برای درک حوشبختی...شادی را...نشاط را..آرامش را..عشق را...بهانه نمیخواهد برای حضور...تنها بدان که این لحظه از آن توست....با رنگی که دوستش داری بزن آنرا به رنگ خویش....زمین میچرخد ..باد برگهای سوخته چناری را در دوردست میریزد به خاک...چشم فرو بسته در اندیشه هیچ ...چه آسان برد ه ایم از یاد ..زمین ..خانه ما نیست..به مهمانی آمد ه ایم ..عشقی بدهیم..قلبی پاک سازیم از غبار...گیسوی  پریشانی را به مهر ..نوازش باشیم...بذر بیافشانیم به خاک سوخته قلبی که برده از یاد طراوت بهار را...دل من میسوزد برای چشمی که قاب نگاهش را حبس نموده در آنچه میبیند ..چه زیباییهایی را میدهد از دست..دل من میسوزد برای گوشهایی که لبریز گشته از رویش و مرگ حبابهایی بر آب..چه آسان میدهد از دست نوای ..دل سپردنهای باران را با خاک...دل من میسوزد از لبانی که نمیراند جز نفرت و پستی بر لبان خویش..نمیداندچه آسان زیبایی لب میفروشد در جام کلامهای لبریز از سیاهی...دل من میسوزد از قلبی که در سلول خود خواهی برده از یاد طعم پرواز ..لذت آزادی......دریا به نوازش شنهای ریز ساحل چه مشتاق است..آهای آنکه آرامش و عشق را در دل برد ه ای از یاد..آهای آنکه در خانه ات آفتاب میروید ...درخیال کرم شب تابی برده ای از یاد آفتاب را...چه آسان میبرم از یاد خدا در پوشش من جاریست..لباسی بر تنش او کرد که عشق و مهر او ، ساریست...